Ήταν ένα άκυρο βράδυ, σε ένα άκυρο μπαράκι στα Εξάρχεια.
Ήμουν με τον κολλητό, πίναμε μπύρες και διαφωνούσαμε γύρω από θέματα πολιτικής φιλοσοφίας. Τι πιο σύνηθες, θα έλεγε κανείς…
Κάποια στιγμή μπήκανε μέσα καμιά δεκαριά άτομα. Όλοι τους λίγο ιδιαίτεροι.
Λέω στον κολλητό: «Κοίτα να δεις που όλοι αυτοί σκάσανε από κάποιο θέατρο». Είχα δίκιο, όπως αποδείχθηκε αργότερα.
Μέσα απ’ το πλήθος, ξεχώρισα μια κοπελίτσα με καστανά μαλλιά που μου τράβηξε την προσοχή.
Ήταν κοντούλα, με αφράτα μάγουλα και σχετικά βαθιά φωνή –έμοιαζε λίγο με τη μούσα του Λάνθιμου, την Emma Stone, στα νιάτα της.
Κάθισε στα αριστερά μας, μαζί με μια μελαχρινή μουνάρα φίλη της.
Δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία, βέβαια, γιατί συνεχίσαμε να συζητάμε μεταξύ μας για πολιτική οικονομία και ιστορία.
Δεν είχαμε βγει με κάποιο σκοπό. Είχαμε βγει για πάρτη μας.
Αυτό ήταν ένα απ’ τα μαθήματα που έμαθα μέσα στα χρόνια, γιατί όταν βγαίνεις με κάποιο σκοπό –είτε να γνωρίσεις είτε να πηδήξεις– τα πράγματα δεν πάνε ποτέ όπως θέλεις και καταλήγεις να απογοητεύεσαι.
Κάποια στιγμή, η κοπελίτσα περνάει από δίπλα μου και με ακουμπάει ελαφρά στην πλάτη, για να περάσει, πηγαίνοντας προς την τουαλέτα.
«Εδώ είμαστε» λέω από μέσα μου. Το είδε και ο κολλητός το ακούμπημα στην πλάτη, οπότε ψιλιάστηκε τι θα ακολουθούσε.
Μετά από 7 λεπτά, την είδα να γυρνάει απ’ την τουαλέτα και τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν για 3 δευτερόλεπτα.
Ή ήθελε να με πηδήξει ή να με σκοτώσει… ή και τα δύο.
Σπάει το βλέμμα της προς τα κάτω και πάει να περάσει από δίπλα μου.
Την σταματάω και της λέω «γεια σου».
«Γειααα» μου λέει.
Της λέω «ρε συ, έχουμε μια διαφωνία εδώ με τον κολλητό για τη μουσική».
«Εννοείς του μαγαζιού ή για τη μουσική γενικά;» μου λέει εκείνη.
«Γενικά… γενικά… ότι η μουσική του σήμερα είναι χάλια σε σχέση με αυτή που έβγαινε τη δεκαετία του ‘90» της απαντάω.
«Αααα ναι κι εγώ το πιστεύω πολύ αυτό, γιατί μου αρέσουν πολύ εκείνα τα τραγούδια. Ποιος απ’ τους δυο σας το λέει αυτό;» μας ρωτάει.
«Εγώ» της λέω.
Χαμογελάει.
«Πάρε σκαμπό και κάτσε στην παρέα μας» της λέω.
Η κοπέλα έκατσε μαζί μας και αρχίσαμε να συζητάμε για μουσική.
Υπήρχε τρελή χημεία. Όχι μόνο ερωτική, αλλά και παρεΐστικη. Η κοπέλα μας μιλούσε λες και μας ήξερε χρόνια.
Μετά από λίγο είπε και στην μουνάρα τη φίλη της να τζοινάρει την παρέα μας. Προφανώς, αυτή πήγε κατευθείαν στον κολλητό, όσο εγώ ασχολιόμουν με τη γλυκούλα.
Γίναμε ένα ωραίο παρεάκι. Γελάσαμε. Ήπιαμε κάτι σφηνάκια. Και ξαναγελάσαμε. Γενικά γελούσαμε αρκετά.
Η φίλη της την είχε ακούσει απ’ το ποτό και είχε απασφαλίσει: μίλαγε τόσο χύμα που οι υπόλοιποι είχαμε λιώσει απ’ το γέλιο.
Μάθαμε, επίσης, ότι ήταν και οι δυό τους ηθοποιοί και σκάσανε όντως από θεατρική πρόβα, όπως είχα προβλέψει απ’ την αρχή.
Ο κολλητός καυλάντιζε τη μελαχρινή, όσο εγώ καυλάντιζα την καστανή. Παίζαμε το παιχνίδι μας και όλα πηγαίνανε πένα.
Ήταν Τρίτη, όμως, οπότε κάποια στιγμή έπρεπε να την κάνουμε. Πληρώσαμε, λοιπόν, μετά από μια τελευταία γύρα σφηνάκια, στην οποία κεράσαμε και το μπαρμαν, και φύγαμε παρέα όλοι μαζί.
Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε, ανταλλάξαμε στοιχεία μεταξύ μας και κανονίσαμε να τα πούμε την Παρασκευή στο μαγαζί που δούλευε η μελαχρινή ως σερβιτόρα.
Και κάπως έτσι ένα άκυρο βράδυ, σε ένα άκυρο μπαράκι, μετατράπηκε σε ένα γαμάτο βράδυ, με γαμάτη παρέα.
Δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα, όμως.
Παλιά έβγαινα με σκοπό να κάνω κάτι με κάποια κοπέλα και κατέληγα να περνάω χάλια. Δεν απολάμβανα τη στιγμή και απογοητευόμουν.
Όσο έχεις στο μυαλό σου το νιμού, τόσο δεν θα το έχεις.
Όσο ΔΕΝ έχεις στο μυαλό σου το νιμού, τόσο θα το έχεις.
Είναι τόσο απλά τα πράγματα εν τέλει.
Επίσης, δεν θα είχε συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά αν δεν ήξερα να διαβάζω τα σημάδια ενδιαφέροντος μιας κοπέλας.
Το ότι με άγγιξε στην πλάτη για να περάσει –ενώ δεν χρειαζόταν να το κάνει, αφού μπορούσε να περάσει χωρίς να με αγγίξει– ήταν το πρώτο δυνατό σημάδι.
Τα 3 δευτερόλεπτα της οπτικής μας επαφής επίσης ήταν το δεύτερο.
Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν το βλέμμα της που έφυγε προς τα κάτω όταν πήγε να περάσει από δίπλα μου.
Αν δεν τα ήξερα όλα αυτά, θα είχα απλά συνεχίσει να συζητάω για πολιτική με τον κολλητό, θα γυρνούσα σπίτι μια ώρα αρχύτερα, θα τραβούσα καμιά παχιά και θα έπεφτα για ύπνο.
Ευτυχώς, όμως, οι γνώσεις αυτές μετέτρεψαν ένα τυχαίο βράδυ σε μια γαμάτη βραδιά, με δύο νέες γνωριμίες.
Την κοπέλα την έφαγα την Παρασκευή.
Φύγαμε απ’ το μαγαζί κατά τις 3:25 το πρωί και γυρίσαμε στο σπίτι μου.
Η κοπέλα, πέρα από λάτρης της μουσικής του ‘90, ήταν και λάτρης της φλογέρας και των φωνητικών. Παίζει να ξυπνήσαμε και τους από πάνω ή τους από κάτω.
Άσ’ το. Μιλάμε για τρομερό βράδυ.
Παλιά, όλα αυτά μου φαινόντουσαν σενάρια επιστημονικής φαντασίας.
Πλέον όμως όχι, γιατί με τις σωστές γνώσεις γίνονται πραγματικότητα.
Έμαθα πώς σκέφτονται οι γυναίκες, ποιες συμπεριφορές τις ανάβουν, πώς να περνάω τα τεστάκια τους, πώς να κρατάω μια κουβέντα, πώς να γνωρίζω κόσμο και πολλά άλλα.
Όλες αυτές οι γνώσεις υπάρχουν στο βιβλίο μας «Τα Μυστικά της Έλξης».
Τσέκαρέ το αν νιώθεις ότι «δεν το έχεις» με τις γυναίκες.
Είμαι σίγουρος ότι θα σε βοηθήσει, όπως με βοήθησε κι εμένα να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα.
