Αν εν τέλει οι άντρες μπορούν να βελτιωθούν, γιατί άραγε να είναι τόσοι λίγοι εκείνοι που το κάνουν και τόσοι πολλοί αυτοί που παραμένουν οι ίδιοι μαλάκες για όλη τους τη ζωή;
Ο δρόμος της αυτοβελτίωσης είναι ανοιχτός προς όλους –αν και είναι σίγουρα δύσκολος. Λίγοι είναι αυτοί που τον επιλέγουν όμως. Μάλλον ισχύει τελικά αυτό λέει ο Χριστός στο Κατά Ματθαίον 22:14: «Γιατί πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί».
Όποια κι αν είναι η κατάσταση μας στη ζωή ή όποιο κι αν είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, όλοι μπορούμε να εξελιχθούμε. Όλοι έχουμε την ικανότητα να ξεπερνάμε τα προβλήματά μας. Και όλοι μπορούμε να κάνουμε σωστές επιλογές, με σκοπό να φτάσουμε σε ένα υψηλότερο επίπεδο, χωρίς καν να φορέσουμε τακούνια.
Ωστόσο, οι περισσότεροι από εμάς δεν τα κάνουμε αυτά. Αντ’ αυτού, αφήνουμε τα προσωπικά μας προβλήματα άλυτα και κολλάμε σε έναν βούρκο μετριότητας, ο οποίος δεν μας επιτρέπει να δούμε τις πραγματικές μας δυνατότητες. Κι αυτό, φίλε, μας αρρωσταίνει ψυχολογικά.
Γιατί να είναι αυτός ο τρόπος ζωής του μέσου άντρα;
Σε αυτό το άρθρο, θα απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση και θα δούμε πώς μπορούμε να μπούμε σε αυτό το μικρό ποσοστό που επιλέγει το μονοπάτι της προσωπικής ανάπτυξης.
Η ζωή είναι δύσκολη και άδικη. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Μια απ’ τις μεγαλύτερες βασικά. Γύρω στα 20 εκατοστά.
Οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Αντ’ αυτού, κλαίγονται και κλαψομουνιάζουν ακατάπαυστα, με πολλούς τρόπους, για το πόσο μεγάλα είναι τα προβλήματά τους ή τα βάρη που σηκώνουν ή οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Κάνουν λες και κάποιος του υποσχέθηκε ότι η ζωή θα είναι ή θα έπρεπε να είναι εύκολη.
Ποιος το λέει αυτό; Κανείς. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν το λέει.
Οι Επιλογές μας
Η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα. Έχουμε, λοιπόν, 2 επιλογές: είτε να γκρινιάζουμε γι’ αυτά είτε να κάνουμε κάτι για να τα λύνουμε. Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο απ’ τα τρία το μακρύτερο. Το θέλεις; Δε νομίζω.
Ο σοφός άντρας επιλέγει πάντα το δεύτερο.
Ένα απ’ τα θεμέλια της σοφίας είναι το να μπορείς να αποδέχεται ότι η ζωή είναι δύσκολη, ότι τα προβλήματα δεν φεύγουν ποτέ και ότι ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Ένα δεύτερο θεμέλιο της σοφίας είναι το να καταλαβαίνεις ότι αν αντιμετωπίσεις τα προβλήματά σου και παλέψεις για να τα λύσεις, τότε θα πονέσεις, αλλά αυτός θα είναι ένας πόνος με νόημα που θα σε βοηθήσει να εξελιχθείς.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε τόσο σοφοί.
Αντιθέτως, τι κάνουμε; Κολλάμε σε μια ελπιδοφόρα ψευδαίσθηση που μας λέει ότι αν απλά βγάλουμε αρκετά χρήματα, ότι αν απλά γνωρίσουμε την κατάλληλη γυναίκα, ότι αν πιάσουμε την σωστή δουλειά, τότε η ζωή θα είναι εύκολη.
Οι περισσότεροι από εμάς προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ’ τα προβλήματά μας μέσω μιας ευφάνταστης ποικιλίας από τακτικές αποφυγής.
Για παράδειγμα, ρίχνουμε την ευθύνη των προβλημάτων μας σε άλλους ανθρώπους ή σε κοινωνικές συνθήκες. Αναβάλλουμε συνεχώς, ελπίζοντας ότι τα προβλήματά μας θα εξαφανιστούν από μόνα τους. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και αρνούμαστε ότι έχουμε προβλήματα. Ή καταλήγουμε στο αλκοόλ, τα ντρόγκια, ή την εμμονική χρήση τεχνολογίας όπως social media ή online πορνό, για να μην συνειδητοποιούμε ότι έχουμε προβλήματα ή για να μουδιάσουμε τον πόνο που τα συνοδεύει.
Υπάρχει ένα θέμα όμως.
Ο Φαύλος Κύκλος
Αυτή η προσπάθεια να αποφύγουμε τα προβλήματά μας και να βρούμε έναν εύκολο παράδρομο, για να μην πληρώσουμε τα διόδια του πόνου, είναι σίγουρη αποτυχία. Όχι μόνο μας οδηγεί σε αυταπάτες και φαντασιώσεις, αλλά επιδεινώνει τα προβλήματά μας και μας κάνει πιο ευάλωτους σε ψυχολογικά προβλήματα.
Αυτή η τάση μας να αποφύγουμε τα προβλήματά στη ζωή μας και τον συναισθηματικό πόνο που τα συνοδεύει είναι η βάση όλων των ψυχολογικών μας προβλημάτων. Ή όπως λέει και ο Carl Jung: «Η νεύρωση είναι πάντα ένα υποκατάστατο του πραγματικού πόνου».
Αυτό το υποκατάστατο όμως –δηλαδή, τα ψυχολογικά προβλήματα που αποκτούμε– καταλήγουν ουσιαστικά να μας ταλαιπωρούν πολύ περισσότερο απ’ τον πόνο που προσπαθούμε να αποφύγουμε. Και κάπως έτσι, τα ψυχολογικά μας προβλήματά καταλήγουν να γίνονται το μεγαλύτερο πρόβλημά μας.
Πολλοί άντρες θα προσπαθήσουν να αποφύγουν κι αυτά τα προβλήματα, κι αυτό τον πόνο, χτίζοντας έτσι πολλαπλές στρώσεις ψυχολογικών, τη μία πάνω στην άλλη. Όταν αποφεύγουμε τον πόνο που πρέπει να νιώσουμε αντιμετωπίζοντας τα προβλήματά μας, αποφεύγουμε και την εξέλιξη που απαιτούν από εμάς αυτά τα προβλήματα. Γι’ αυτό σταματάμε να βελτιωνόμαστε όταν έχουμε ψυχολογικά για αρκετό καιρό. Κολλάμε στο ίδιο σημείο και δεν ξεκολλάμε με τίποτα, λες και μας ρουφάει μια κινούμενη άμμος.
Πώς να Σπάσεις τον Φαύλο Κύκλο
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ξεπεράσουμε τα ψυχολογικά μας… κι αυτός είναι να αντέξουμε τον πραγματικό πόνο που νιώθουμε όταν αποδεχόμαστε τα προβλήματά μας και προσπαθούμε ενεργά να τα λύσουμε.
Για να μπορέσουμε να αντέξουμε τον πόνο, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο πόνος δεν είναι εχθρός, αλλά δάσκαλος. Όπως λέει και ο αρχαίος Έλληνας τραγωδός Αισχύλος: «Όμως, είναι ανάγκη οι άνθρωποι να υπομένουν τις συμφορές, που στέλνουν οι θεοί». Ή όπως λέει ο Χαλίλ Γκιμπράν: «Μέσα απ’ τον πόνο έχουν γεννηθεί οι ισχυρότερες ψυχές. Οι μεγαλύτεροι χαρακτήρες είναι πάντα σημαδεμένοι με ουλές».
Όταν σταματήσουμε αποφεύγουμε και να μουδιάζουμε τον πόνο, τότε αυτός μας δείχνει τι κάνουμε λάθος στη ζωή μας και μας ανοίγει τα μάτια. Μας δείχνει τι πρέπει να κάνουμε, για να αλλάξουμε. Γι’ αυτό και η θλίψη είναι ένα υγιές συναίσθημα, το οποίο γίνεται παθολογικό όταν προσπαθούμε να το καταπιέσουμε και προσπαθούμε να αποφύγουμε τις αλλαγές που μας καλεί να κάνουμε.
Το να αντέχουμε τον πόνο έχει κι άλλο ένα πλεονέκτημα που εμφανίζεται όταν δεν αποφεύγουμε ή καταπιέζουμε.
Ο Παραγωγικός Πόνος
Ουσιαστικά, έρχεται μια στιγμή όπου δεν την παλεύεις άλλο και σε βαράει κατακούτελα μια έντονη ανάγκη να λύσεις, μια για πάντα, τα προβλήματα που σε βασανίζουν. Και όταν ξεπεράσουμε αυτό το «κατώφλι του πόνου», μας είναι ευκολότερο να αφήσουμε πίσω μας τις κακές μας συνήθειες και τις συμπεριφορές που μας αυτοσαμποτάρουν. Με αποτέλεσμα να μας είναι πιο εύκολο να χτίσουμε την αυτοπειθαρχία που χρειάζεται για να βελτιωθούμε.
Αν, λοιπόν, ο πόνος μας παρακινεί να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας, τότε θα χρειαστεί να παλέψουμε και να πονέσουμε για να τα ξεπεράσουμε. Αλλά, σε αντίθεση με τον πόνο απ’ τα ψυχολογικά προβλήματα που μας κάνουν στάσιμους και κάνουν τη ζώη μας πιο μίζερη, αυτός ο πόνος είναι παραγωγικός, επειδή μας ωθεί στην προσωπική ανάπτυξη.
Μαθαίνουμε μέσα απ’ τον πόνο που νιώθουμε όταν αντιμετωπίζουμε και λύνουμε τα προβλήματά μας. Αυτό είναι που δίνει νόημα στη ζωή μας. Τα προβλήματα μας κάνουν να επικαλεστούμε το θάρρος και τη σοφία που κρύβουμε μέσα μας. Για την ακρίβεια, αυτά δημιουργούν το θάρρος και τη σοφία μας. Μόνο μέσα απ’ τον πόνο των προβλημάτων μας βελτιωνόμαστε ψυχικά και πνευματικά.
Ο πόνος είναι δάσκαλος. Γι’ αυτό και οι σοφότεροι άνθρωποι μαθαίνουν όχι να φοβούνται τα προβλήματα αλλά να τα υποδέχονται. Να υποδέχονται τον πόνο των προβλημάτων, λες και είναι φίλος.
Δύο απ’ τις σοφότερες φυσιογνωμίες της ανθρώπινης ιστορίας, ο Βούδας και ο Χριστός, τιθάσευσαν τον πόνο των προβλημάτων τους, για να ανέβουν σε ένα ανώτερο επίπεδο συνείδησης, το οποίο χαρακτηριζόταν όχι μόνο από αντοχή στον πόνο αλλά και από τρομερή ευτυχία.
Δεν είναι, όμως, μόνο η τάση μας να αποφεύγουμε τον πόνο των προβλημάτων μας που μας κρατάει στην μετριότητα και στην αρρώστια. Ευθύνεται και η βαρεμάρα μας.
Η Βαρεμάρα και οι Επιπτώσεις της
Όταν βλέπεις ανθρώπους να αποφεύγουν τα προβλήματά τους, ρώτα τους αν απλώς βαριούνται να τα αντιμετωπίσουν. Θα δεις ότι οι περισσότεροι θα απαντήσουν θετικά. Ο Carl Jung είχε πει κάποτε: «Η βαρεμάρα είναι το μεγαλύτερο πάθος του ανθρώπου, πιο μεγάλο ακόμη κι απ’ το σεξ».
Η βαρεμάρα είναι ο τρόπος με τον οποίο η εντροπία εμφανίζεται στις ζωές μας. Στον πραγματικό κόσμο, η εντροπία είναι η τάση των συστημάτων να καταρρέουν σε μια ανοργάνωτη και στάσιμη κατάσταση. Στον ψυχικό κόσμο, η εντροπία παίρνει τη μορφή της βαρεμάρας, η οποία μας οδηγεί σε μια μίζερη στασιμότητα και σε μια τρελή έλλειψη οργάνωσης που φέρνει χάος στη ζωή μας.
Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι δεν είναι τεμπέληδες, αφού δουλεύουν άπειρες ώρες και αφιερώνουν τον ελεύθερό τους χρόνο σε αγγαρείες και υποχρεώσεις ή περνάνε χρόνο με φίλους και με οικογένεια. Και πολύ καλά κάνουν.
Αλλά το πρόβλημα είναι ότι η βαρεμάρα παίρνει πολλές μορφές. Δεν έχει να κάνει μόνο με τις ώρες που περνάς στη δουλειά ή με άλλους ανθρώπους. Μια βασική μορφή της τεμπελιάς είναι ο φόβος.
Οι περισσότεροι από εμάς λέμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε, να εξελιχθούμε ή να πετύχουμε. Ωστόσο, συνήθως φοβόμαστε την προσωπική ανάπτυξη περισσότερο απ’ όσο την θέλουμε, γιατί πολύ απλά ξέρουμε ότι απαιτεί τρελή δουλειά και προσπάθεια.
Ο φόβος και η βαρεμάρα είναι δύο άρρηκτα συνδεδεμένες έννοιες. Γι’ αυτό και το μυαλό μας υποσυνείδητα εφευρίσκει πανέξυπνους τρόπους για να δικαιολογήσει τη τεμπελιά του. Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι όταν λέμε ότι η τεμπελιά μας δεν είναι τεμπελιά, αλλά η ανάγκη μας να χαλαρώσουμε λίγο και να απολαύσουμε τη ζωή μας.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν συνειδητοποιούμε καν την τεμπελιά μας. Το τεμπέλικο κομμάτι του εαυτό μας είναι σαν διάβολος είναι αδίστακτος και ειδικεύεται στην ύπουλη μεταμφίεση. Φοράει μανδύα στην τεμπελιά και την κρύβει πίσω από όλων των ειδών εκλογικεύσεις.
Κάποια στιγμή, όμως, θα φτάσεις σε ένα σημείο να βλέπεις ότι λες μαλακίες στον ίδιο σου τον εαυτό. Εκεί είναι που πρέπει να γελάσεις με την πάρτη σου και όχι να νιωθεις τύψεις. Θα πρέπει να γελάσεις αναγνωρίζοντας ότι τέτοιες αυταπάτες είναι κομμάτι της ανθρώπινης μας φύσης.
Να θυμάσαι, επίσης, ότι η πραγματική ευτυχία δεν βρίσκεται στις άπειρες ώρες διακοπών, ή χαλάρωσης, ή οποιασδήποτε ηδονικής δραστηριότητας. Η πραγματική ευτυχία είναι παραπροϊόν της προσπάθειας που κάνεις για να εξελιχθείς και να πετύχεις τους στόχους σου.
Όταν, λοιπόν, αντέχεις τον πόνο που νιώθεις όταν έρχεσαι αντιμέτωπος και βρίσκεις λύνεις για τα προβλήματά σου και το παίρνεις στην πλάκα για να ξεπεράσεις την μαλακία που λέγεται τεμπελιά, τότε βαδίζεις στον δρόμο που ελάχιστοι βαδίζουν: στον δρόμο που φεύγει μακριά απ’ την μετριότητα της εποχής μας και σε πάει προς την εξέλιξη.
Επίλογος
Μπορεί να βρίσκεις αυτό το άρθρο λίγο γενικό και να θέλεις ένα πιο συγκεκριμένο και προσωπικό πλάνο, για να υπερβείς τα προβλήματά σου. Αλλά πρέπει να πας κόντρα σε αυτήν την επιθυμία.
Υπάρχουν πολλοί που λόγω της τεμπελιάς και του φόβου τους, ψάχνουν κάποιον να τους δείξει τον δρόμο απ’ την αρχή μέχρι το τέλος και να τους πάει βήμα-βήμα, χεράκι-χεράκι, για να νιώθουν ασφάλεια.
Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν γίνεται.
Το ταξίδι της προσωπικής ανάπτυξης απαιτεί θάρρος. Απαιτεί πρωτοβουλίες. Απαιτεί ανεξαρτησία σκέψης και δράσης –πρέπει, δηλαδή, να σκεφτείς τι πρέπει να κάνεις μόνος σου και να το κάνεις μόνος σου.
Το ταξίδι πρέπει να το κάνεις μόνος σου. Τον δρόμο πρέπει να τον διαβείς μόνος σου. Και θα δεις ότι μόνος σου θα ξεφύγεις απ’ την μετριότητα και θα φτάσεις στην κορυφή.
Πρέπει να διαλέξεις τον πόνο που θα αντιμετωπίσεις, αλλιώς η ζωή θα διαλέξει για σένα.
Τώρα, αν σου άρεσαν όσα διάβασες και θέλεις περισσότερη βοήθεια για το πώς μπορείς να τα εφαρμόσεις αυτά στη ζωή σου, ρίξε μια ματιά στο βιβλίο μας «Τα Μυστικά της Έλξης».
Αυτές οι γνώσεις έχουν βοηθήσει ήδη πάνω από 5.000 άντρες να βελτιωθούν και να αποκτήσουν τον έλεγχο της ερωτικής τους ζωής.
Πάτα εδώ, για να μάθεις περισσότερα.
Αυτά για σήμερα. Τα λέμε στο επόμενο.
