Πριν κάποια χρόνια άραζα με ένα φιλαράκι στο στέκι μας.
Τα αλκοόλια πηγαινοέρχονταν και σε κάποια φάση, όταν πλέον είχαμε χαλαρώσει, γίναμε ένα με το διπλανό τραπέζι. Μια κοριτσοπαρέα αποτελούμενη από τέσσερις αιθέριες υπάρξεις, στις οποίες ο μέσος άντρας δεν θα μπορούσε να αντισταθεί.
Ξεχώρισα τη μία. Την πιο μικροκαμωμένη, εκείνη που έλαμπε πιο πολύ από τις άλλες, που είχε τα πιο ωραία ζγιαβύ και το πιο όμορφο χαμόγελο που είχα δει σε ολόκληρη τη ζωούλα μου. Το όνομά της ήταν Καίτη. Χωρίς πολλή σκέψη, είπα στον εαυτό μου: «Ε Και…τη έγινε, θα της μιλήσω, κι ας φάω και άκυρο».
Δεν ήξερα καλά-καλά τι θα της έλεγα. Σε δευτερόλεπτα ανακάλεσα όψεις και απόψεις ειδικών και μη στο φλερτ, που είχα ακούσει τα τελευταία χρόνια. Θυμήθηκα τα λόγια ενός φίλου μου, για το πώς θα ρίξω μια γκομενίτσα. Θυμήθηκα τι μου ‘χε πει ένας παλιός μου δάσκαλος. Θυμήθηκα τις συμβουλές του θείου μου. Έναν και καλά γκουρού. Και μια φουρνάρισσα που με σέρβιρε κουρού.
Όλο μαλακίες. Μαλακίες σαν αυτές που τραβούσα κάθε βράδυ. Αποψάρες της κακιάς ώρας.
Προφανώς και έφαγα άκυρο. Το μόνο που κατάφερα, ήταν να τσιμπήσω το τηλεφωνάκι της Καίτης, αφού φυσικά της έδωσα και το δικό μου. Ωστόσο, σε όσες προσπάθειες κι αν έκανα μετέπειτα, δεν φάνηκε να ψήνεται για κάτι παραπάνω. Αναρωτιόμουν γιατί. Δεν ήμουν και ο τοπ γκόμενος, αλλά ήμουν καλός. Μιλούσα όμορφα, έκανα ό,τι μου είχαν πει φίλοι και γνωστοί πως πρέπει να κάνω και σε κάθε περίπτωση το ήθελα σαν τρελός το Καιτάκι.
Στην προσπάθειά μου να βρω απάντηση στο «γιατί» που με έτρωγε, βρέθηκα στην παρέα του GentlemenOnly. Αυτής της ανδρικής ομαδάρας που δεν έλεγε μαλακίες, δεν τα μασούσε, δεν είχε σκοπό να με κοροϊδέψει ούτε και να φάει τα φράγκα μου.
Κάθησα στην καρέκλα μου και άκουσα έναν καραφλό τύπο που μιλούσε για φλερτ. Και ο μαλάκας τα έλεγε τόσο ωραία. Κάπου-κάπου κουνούσα το κεφάλι μου καταφατικά, άλλοτε με τσιγκλούσε και ήθελα να σηκωθώ να τον βαρέσω και σε άλλες στιγμές τα λόγια του με βαρούσαν σαν ηλεκτροσόκ.
Όλα, όμως, όσα είπε ήταν ολόσωστα.
Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Αρκετές ώρες μετά την αρχή εκείνης της συνάντησης, σηκώθηκα από την καρέκλα γεμάτος αυτοπεποίθηση, βγήκα έξω και ένιωθα έτοιμος να αγαπήσω ό,τι θηλυκό περνούσε από μπροστά μου. Θυμήθηκα τα λόγια του καραφλού μάστορα: «Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μία και συνήθως κλάνουν».
Γαμώ τους κλανιάριδες τους φίλους μου, που τους είχα ακούσει, όλα αυτά τα χρόνια. Γαμώ τις αποψάρες του δασκάλου μου. Τις αποψάρες του γαμημένου του γκουρού. Τις αποψάρες της φουρνάρισσας. Τις αποψάρες της θείας μου της χίπισσας. Τι τους άκουγα; Γι’ αυτό είχα ένα αριστερό δικέφαλο, μεγαλύτερο από το είναι μου.
Άνοιξα το κινητό μου και αποφάσισα να κάνω μια κλήση. Θα έπαιρνα την Καιτούλα και θα μάθαινα, αν όσα είχα ακούσει είχαν κάποια δόση αλήθειας. Αν όντως οι αποψάρες με είχαν κάψει, κι αν το υλικό της επιστήμης μπορούσε να μου επιφυλάξει ένα λαμπρότερο μέλλον. Ένα μέλλον γεμάτο Καιτούλες. Γεμάτο σεξ. Γεμάτο γυναίκες.
Θα σου πω πως αυτή μου η προσπάθεια, δεν πήγε στον βρόντο. Εκείνο το βράδυ ήταν το τελευταίο που τον έπαιζα μόνος μου. Γιατί από το επόμενο μου κρατούσε παρέα η Καιτούλα. Βέβαια, δεν είχαμε ίδιες βλέψεις και έτσι η φασούλα δεν κράτησε πολύ. Αλλά μετά την Καιτούλα ήρθε κάποια άλλη. Και μετά από εκείνη η επόμενη και η παραεπόμενη και ψιλοκατάλαβες.
Λογικά θα θέλεις να μάθεις τι παίχτηκε. Τι άλλαξε μέσα μου και τι διαφορά είχε η γνώση που πήρα από τους GentlemenOnly από αποψάρες που είχα πριν τους γνωρίσω. Τι έμαθα σε εκείνη τη συνάντηση και τι είπα τελικά στην Καιτούλα και έπεσε στην ανοιχτή αγκαλιά και το κενό κρεβάτι μου.
Τι θα ‘λεγες να καθόσουν κι εσύ στην καρέκλα που κάθισα κι εγώ πριν πολλά χρόνια και να ακούσεις όσα άκουσα με τα ίδια σου τα αυτάκια; Φίλε, έχεις ανοιχτή πρόσκληση.
Να ξέρεις, βέβαια, πως οι καρέκλες δεν είναι άπειρες. Να ξέρεις, επίσης, πως δεν κοστίζει τίποτα. Το σεμινάριο είναι εντελώς ΔΩΡΕΑΝ. Βιάσου,όμως, μάγκα μου…
Πάτα στους παρακάτω συνδέσμους για να προλάβεις θέση στο δωρεάν σεμινάριο.
Πάτα εδώ για να μας στείλεις μήνυμα στο Facebook.
Πάτα εδώ για να μας στείλεις μήνυμα στο Instagram.
