Ρομάντζο και ρομαντισμός –2 έννοιες που έχουν καταστρέψει κόσμο και κοσμάκι.
Στο προηγούμενο άρθρο αναλύσαμε πότε, πού και πώς γεννήθηκαν αυτές οι έννοιες.
Σ’ αυτό το άρθρο, θα το πάμε λίγο πιο βαθιά, πρώτον γιατί η ρομαντζάδα δεν έχει αγόρι και δεύτερον γιατί μπορούμε.
Τι θα πούμε, λοιπόν, σήμερα;
(Μπορείς να δεις το παρακάτω βίντεο, αν βαριέσαι το διάβασμα.)
Θα μιλήσουμε λίγο για ένα απ’ τα θεμέλια του ρομαντισμού.
Και δεν είναι για καλό, διότι η ίδια η έννοια έχει αρνητικό πρόσημο: λέγεται «μη διαθεσιμότητα».
Σε απλά ελληνικά, να μην μπορείς να την έχεις.
Να είναι άπιαστη η γκομενίτσα.
Να καίγεσαι, να κόβεις φλέβα, να χτυπάς τον κώλο σου κάτω και να μην μπορεί να γίνει δική σου.
Μπαίνουμε λίγο στα σκοτεινά λημέρια του ρομαντισμού, οπότε κράτα σφιχτά τη δάδα με τη φωτιά και έχε τα μάτια και τα αυτιά σου 14.
Θυμίζουμε ότι η φάση του ρομαντισμού έχει θρησκευτικές ρίζες και προέλευση.
Ξεκινάει με την απόφαση μιας θρησκευτικής σέχτας, που τον έπινε και ήταν υπό διωγμόν, να περάσει τις ιδέες και τα ιδεώδη της στην λαϊκή κουλτούρα, προκειμένου να τα διαιωνίσει, αφού η ίδια η σέχτα θα εξαφανιζόταν.
Η σέχτα αυτή ήταν η σέχτα των Καθαρών και ξεκίνησε απ’ την πόλη Άλμπι, στη νότια Γαλλία, τον 11ο με 12ο αιώνα τον μεσαίωνα.
Ένας λόγος που πήγε τόσο καλά η μάρκετινγκ καμπάνια των Καθαρών, δεν ήταν επειδή έγινε σε περίοδο Black Friday και είχε καλές προσφορές.
Ο λόγος που κατάφερε και εκτόξευσε την ιδέα του ρομαντισμού και ήταν έκανε viral –ακόμα και χωρίς social media– ήταν επειδή πολλά απ’ τα μέλη της αριστοκρατίας εκείνης της εποχής ήταν κρυφά μέλη της σέχτας των Καθαρών.
Πάρε, για παράδειγμα, τους ιππότες: δεν υπήρχε ιππότης για ιππότης, εκείνη την εποχή, που να μην ήτανε κρυφοκαθαρός.
Μην σου κάνει εντύπωση.
Οι ιππότες εκείνη την εποχή έπρεπε να πάρουν όρκους αγαμίας για να γίνουν ιππότες.
Άρα, όπως καταλαβαίνεις, τον είχαν κάνει λάστιχο.
Και η αγαμία ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος των Καθαρών.
Οπότε, οι ιππότες με τους Καθαρούς τα ταιριάξανε μια χαρά και γίνανε ένα και το αυτό.
Έτσι, οι ιππότες της εποχής εκείνης μπορεί να μπαίνανε σε σπηλιές και να σφάζανε δράκους στο γόνατο, αλλά, κατά βάθος, ήταν ρομαντικούληδες και τους άρεσε πολύ η ιδέα του ρομαντισμού.
Και μην ξεχνάς ότι ιππότες ήταν μέλη της αριστοκρατίας.
Αυτοί οι ευγενείς προσπάθησαν όχι μόνο να συντηρήσουν όσο περισσότερο μπορούσαν τις αρχές του ρομαντισμού, αλλά και να τις προμοτάρουν σε όλη την Ευρώπη –ήθελαν να παίξουν πανευρωπαϊκά οι τύποι.
Οπότε, αυτός είναι κι ο λόγος που ο ιπποτισμός και ο ρομαντισμός πάνε συνήθως χέρι-χέρι –ή άλογο-άλογο– γιατί οι ιππότες ήταν οι πρώτοι που σπούδασαν, έκαναν πρακτική και πήραν πτυχίο στην τέχνη του ρομαντισμού.
Τώρα, είναι σημαντικό να πάρεις μια γεύση απ’ το πώς ο ρομαντισμός υπήρχε μέσα στον κώδικα των ιπποτών του μεσαίωνα, καθώς πολλές απ’ τις αρχές του ρομαντισμού συνεχίζουν και επηρεάζουν κρυφά τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα.
Τα παλιά τα χρόνια –όχι αυτά του ΠΑΣΟΚ του ορθόδοξου, αλλά αυτά των μεσαιωνικών χρόνων– κάθε ορκισμένος ιππότης διάλεγε μία και μόνο μία γυναίκα ως το αντικείμενο του πόθου και της επιθυμίας του.
Όχι για να γαμήσει, όμως, αλλά για να αγαπήσει.
Παρένθεση εδώ: όπως βλέπεις, με βάση τις αρχές του ορθόδοξου ρομαντισμού του ορίτζιναλ, ο άντρας ήταν πάντα στη θέση του λατρευτή και η γυναίκα πάντα στη θέση του λατρευομένου –ποτέ ανάποδα.
Αν θέλεις να φρεσκάρεις αυτές τις έννοιες, τσέκαρε το άρθρο που γράψαμε γι’ αυτές –κλείνει η παρένθεση.
Συνεχίζουμε…
Ο κώδικας τον ιπποτών απαιτούσε από έναν άντρα-ιππότη να βάλει οικειοθελώς τον εαυτό του στη θέση του προσκυνητή που θαυμάζει μια συγκεκριμένη γυναίκα, η οποία, παρεμπιπτόντως, ήταν πάντα κιουρία, αριστοκράτισσα και με υψηλή θέση στην κοινωνική ιεραρχία.
Συνήθως ήταν βασίλισσα, πριγκίπισσα κτλ –εξού και τα παραμύθια της Ντίσνεϊ.
Ο ιππότης, λοιπόν, έβαζε –μεταφορικά αλλά και πρακτικά– τη γυναίκα σε βάθρο –είτε αληθινό βάθρο είτε συναισθηματικό βάθρο– την προσκυνούσε και της έδειχνε με υπερβολικό τρόπο πόσο ενάρετος είναι και πώς ό,τι κάνει και ό,τι καταφέρνει και ό,τι θυσιάζει είναι γι’ αυτήν και μονάχα γι’ αυτήν.
Σου ακούγεται καθόλου γνώριμο αυτό σαν σκηνικό;
Όλα καλά, όμως, μέχρι εδώ. Τίποτα το παράλογο. Εκτός από μια λεπτομέρεια που συνήθως δεν αναφέρεται, πέραν, ίσως, απ’ τα ψιλά γράμματα στα ρομαντικά αυτά παραμύθια του μεσαίωνα.
Η γυναίκα που ήταν το αιώνιο αντικείμενο καψούρας ενός ιππότη ήταν πάντα παντρεμένη και δεσμευμένη.
Το ξαναλέμε: Η γυναίκα στην οποία ταζόταν ο μέσος ιπποτάκος ήταν πάντα καβατζομένη με άλλον.
Πάρε, για παράδειγμα, τον ιππότη τον Λάνσελοτ που έκοβε φλέβα για τη Γκουίνεβιρ, η οποία, όμως, ήταν η γυναίκα του Βασιλιά Αρθούρου… και πάει λέγοντας.
Κι εδώ, αδερφέ, είναι που ξαναγυρνάμε στο θεμέλιο που είπαμε στην αρχή ότι θα αναλύσουμε: την έννοια της «μη διαθεσιμότητας».
Το παιχνίδι, λοιπόν, ήταν στημένο με τέτοιο τρόπο που η γυναίκα, η οποία ήταν η λατρευόμενη της υπόθεσης, παρέμενε μη διαθέσιμη στον αιώνα τον άπαντα, για τον κάθε ιππότη.
Κάτι που αποτελούσε θεμέλιο του ρομαντικού έρωτα και του ρομαντισμού.
Και τώρα λογικά θα αναρωτιέσαι το γιατί.
Διότι, όπως είπαμε πριν, οι ιππότες ήταν τόσο μαλάκες που ήθελαν να πιστεύουν ότι ο ανεκπλήρωτος έρωτας ήταν πολύ πιο καθαρός και αγνός απ’ τον έρωτα που ολοκληρώνεται –είτε με σεξ, είτε με πίπα, είτε ακόμα και με γλωσσόφιλο.
Θυμήσου λίγο τι είπαμε στο προηγούμενο άρθρο για τον ρομαντισμό και την θρησκευτική αίρεση των Καθαρών.
Οι τύποι δεν λέγονταν καθαροί επειδή κάνανε μπάνιο 5 φορές τη μέρα, αλλά επειδή όλη τους η κοσμοθεωρία ήταν χτισμένη γύρω απ’ την αγνότητα –τόσο πολύ που μάλλον τον παίζανε 5 φορές τη μέρα στα κρυφά στο όνομα της αγνότητας.
Πώς κολλάει τώρα αυτό με την παντρεμένη γυναίκα που επέλεγαν να αγαπήσουν οι παρθένοι ιππότες; Θα σου πω πώς κολλάει.
Επιλέγοντας μια λέιδι που ήταν μη διαθέσιμη, επιλέγοντας μια παντρεμένη γυναίκα υψηλού κοινωνικού στάτους ως το αντικείμενο της αφοσίωσής τους, οι ιππότες προστάτευαν 2 πράγματα:
- Την παρθενιά τους και…
- Την λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια της ρομαντικής τους αγάπης απ’ την ατέρμονη λαγνεία τους σεξ που θα την αμαυρώσει και την βαρετή μιζέρια του γάμου που θα την σκοτώσει.
Ναι, αμέ, καλά άκουσες.
Οι ρομαντικοί Καθαροί, και κατ’ επέκταση το τάγμα των ιπποτών, ήταν αντίθετοι με την έννοια του γάμου. Αυτός ήταν κι ένας απ’ τους βασικούς λόγους που τους κυνηγούσε η Καθολική Εκκλησία και ήθελε να τους εξαφανίσει από προσώπου Γης.
Η μη διαθεσιμότητα, λοιπόν, της γκομενίτσας που λατρευόταν από έναν ιππότη, ξεκινούσε ένα παιχνίδι, ρομαντικό και αγαπησιάρικο, που θα μπορούσε να παίζεται αιώνια –εξού και οι έννοιες αιώνια ή παντοτινή αγάπη και αιώνιος και παντοτινός έρωτας.
Και να σου πω και κάτι, ρε αδερφέ, έτσι εντελώς ειλικρινά… και μην μου πεις οτι δεν ισχύει.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο ενθουσιασμός και η καύλα στο παιχνίδι βρίσκεται αποκλειστικά στο κυνήγι –όταν κυνηγάς το αντικείμενο του πόθου σου.
Και η μαλακία ξέρεις ποια είναι;
Ότι άπαξ και το πιάσεις, τελειώνει το παιχνίδι, ή τουλάχιστον αλλάζει δραματικά και… μάλλον καταλήγεις να ξενερώνεις –εκτός κι αν το γκομενάκι είναι τόσο σούπερ που δεν το βαριέσαι και δεν το χορταίνεις με τίποτα.
Και μην μας πεις ότι δεν ισχύει –είπαμε εδώ λέμε αλήθειες.
Οπότε, αν σ’ αρέσει να παίζεις το παιχνίδι της αγάπης, βγάζει απόλυτο νόημα να διαλέξεις μια γυναίκα που είναι μη διαθέσιμη, καθώς έτσι το κυνήγι –που τόσο γουστάρεις– δεν τελειώνει ποτέ και δεν σταματάς ποτέ να νιώθεις όλα αυτά τα αισθήματα που σου προκαλεί ο ρομαντισμός.
Η ρομαντική αγάπη, λοιπόν, ανθίζει όταν όχι μόνο βάζεις ένα άτομο στη θέση του λατρευομένου, αλλά και όταν αυτό το άτομο είναι παντελώς μη διαθέσιμο.
Και είμαστε σίγουροι ότι θα το έχεις βιώσει κι εσύ ο ίδιος αυτό, όπως έχουμε κάνει κι εμείς.
Αν το καλοσκεφτείς, οι στιγμές που βιώνεις τα εντονότερα αισθήματα της ρομαντικής αγάπης τις περισσότερες φορές υπάγονται σε 2 περιπτώσεις:
- Ένα τεράστιο χάσμα στην ερωτική έλξη (συνήθως ο άντρας γουστάρει πολύ μια γυναίκα ενώ αυτή λιγότερο)
- Όταν είναι εντελώς μονόπλευρο (συνήθως ο άντρας γουστάρει μια γυναίκα ενώ αυτή δεν ξέρει καν ότι αυτός υπάρχει).
Αυτές οι 2 περιπτώσεις προσδίδουν το στοιχείο της μη διαθεσιμότητας στον λατρευόμενο της υπόθεσης.
Η ρομαντική αγάπη και ο ρομαντισμός, λοιπόν, δεν έχουν να κάνουν καθόλου ούτε με το σεξ ούτε με τον γάμο.
Έχουν να κάνουν με το να νιώθεις ένα συγκεκριμένο συναίσθημα: την αγνή, ανυπόκριτη και ολόψυχη επιθυμία για ένα άτομο.
Είναι ένα γλυκό και μελαγχολικό κύμα του οποίου ο πόνος δεν κατευνάζει ποτέ, παρά μόνο όταν πεθάνει. Και να ξέρεις… η ρομαντική αγάπη είναι σαν την ελπίδα: πεθαίνει τελευταία, αλλά πάντα μετά από σένα.
Κρίμα δεν είναι να πεθάνεις στην ψάθα; Κρίμα είναι.
Αν θες να μάθεις περισσότερα, πάτα εδώ και κατέβασε τον δωρεάν, πρακτικό οδηγό αυτοβελτίωσης (σε μορφή e-book και audiobook) που θα σε βοηθήσει να βελτιώσεις άμεσα το παιχνίδι σου με τις γυναίκες.
