Η πρώτη κουβέντα είναι η δυσκολότερη. Αυτό είναι το συμπέρασμα μου μετά τους 1424 χαμένους έρωτες μου.
Τη βλέπω από μακριά. Μελαχρινή, με γαλάζια μάτια και μια σιλουέτα κόλαση. Σκαλώνω. Αναρωτιέμαι αν ονειρεύομαι. Σκέφτομαι πόσο τέλεια είναι για έναν τύπο σαν εμένα. Η καρδιά μου σταματάει για λίγο. Συνεχίζω να την κοιτάζω. Με κοιτάζει. Έχουν περάσει 3 δευτερόλεπτα και νιώθω λες και έχουν περάσει ώρες. Ντρέπομαι. Τραβάω το βλέμμα μου. Ώπα, κάτσε, σα να μου χαμογέλασε. Γυρνάω το κεφάλι μου και την κοιτάζω. Χάνεται. Δεν την ξαναβλέπω ποτέ.
Δεν μιλάω για κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό. Όλοι μας έχουμε ζήσει την παραπάνω ιστορία σε διαφορετικές εκδοχές. Αλλά, δυστυχώς, με το ίδιο τέλος. Γιατί άραγε είναι τόσο συχνή; Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να πούμε την πρώτη κουβέντα; Γιατί φοβόμαστε να κάνουμε τη πρώτη κίνηση;
Για κανέναν δεν είναι εύκολο να πλησιάσει έναν άγνωστο και να του πιάσει την κουβέντα. Πόσο μάλλον αν αυτός ο άγνωστος είναι μια πανέμορφη κοπέλα. Για παράδειγμα, στην παραπάνω ιστορία, όταν πλησιάζει ο ένας τον άλλον, υπάρχει ένα σημείο που ο χρόνος παγώνει. Σε αυτό το κενό σημείο τρέχουν ταυτόχρονα όλες οι σκέψεις σου, με τις περισσότερες να είναι αρνητικές.
Σκέψη πρώτη: “Να της μιλήσω;”
Σκέψη δεύτερη: “Τι θα της πω;”
Σκέψη τρίτη: “Αν τις πω ___, πως θα αντιδράσει;”
.
.
.
Σκέψη aⁿ: “Αν αντιδράσει έτσι θα ξεφτιλιστώ.”
Ο χρόνος όμως δεν μένει παγωμένος για πάντα. Έχασες την ευκαιρία επειδή έψαχνες να βρεις την καλύτερη λύση σε ένα πρόβλημα που δεν έχει λύση. Δεν είναι παράξενο να κάνουμε αυτές τις σκέψεις. Αντιθέτως, έτσι είναι φτιαγμένο το μυαλό μας. Άρα είμαστε παγιδευμένοι με ένα μυαλό που δεν είναι σύμμαχός μας;
Όχι ακριβώς είναι η απάντηση.
Για αρχή, το μυαλό μας μπορεί να αλλάξει. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι το μόνο όργανο που μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του. Παλιά, οι επιστήμονες πίστευαν πως ο εγκέφαλος “ωριμάζει” μέχρι την ενηλικίωση, και μετά μένει ίδιος μέχρι τον θάνατο. Αυτό, βέβαια, διαψεύσθηκε όταν έρευνες στον κλάδο της νευροεπιστήμης – η επιστήμη που μελετά τον εγκέφαλο – απέδειξαν πως ο εγκέφαλος αλλάζει. Έχει αυτό που λέμε νευροπλαστικότητα.
Η νευροπλαστικότητα είναι ο λόγος που δεν είμαστε αιώνιοι σκλάβοι του πολλές φορές λανθασμένου μυαλού μας. Και μένα τι με ενδιαφέρει αυτό ρε μάστορα; Θα αναρωτηθείς, με το δίκιο σου.
Η νευροπλαστικότητα, αγαπητέ αναγνώστη, είναι ο λόγος που μπορείς να κατακτήσεις όποια δεξιότητα επιθυμείς.
Η νευροπλαστικότητα είναι ο λόγος που μπορείς να αλλάξεις το πώς βλέπεις τις γυναίκες, άρα και τα αποτελέσματά σου μαζί τους.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε πώς, αλλάζοντας νοοτροπία, μπορούμε να αλλάξουμε το τέλος της παραπάνω ιστορίας.
Βήμα πρώτο: Ας αρχίσουμε με το αν.
Αν δεν μιλήσεις, τότε το τέλος δεν θα αλλάξει ποτέ. Αν, αντιθέτως, μιλήσεις τι νομίζεις πως θα γίνει; Δεν ξέρεις αν δε δοκιμάσεις, είναι η απάντηση. Πώς θα μάθεις αν το τέλος θα είναι διαφορετικό αν δεν μιλήσεις; Τώρα, θα πει κάποιος “Και ποιός μου εγγυάται ότι δεν θα με προσπεράσει χωρίς να μιλήσει;” Καλή ερώτηση έξυπνέ μου αναγνώστη.
Αυτή όμως είναι μια ερώτηση που δεν έχει μία απάντηση αλλά σχεδόν άπειρες. Σίγουρα σχετίζεται με τις δεξιότητές σου, με το ποιός είσαι, αλλά κυρίως με το πως νιώθεις για τον εαυτό σου, και πως αυτό φαίνεται παραέξω. Αν και μάλλον το να παρακολουθήσεις κάποιο σεμινάριο θα σε βοηθήσει να καταλάβεις καλύτερα, Ίσως βρεις μερικές απαντήσεις εδώ: Το γλυκό μυστικό για να προσεγγίζεις γυναίκες & Καλησπέρα σας κ.Κακομοίρογλου.
Οπότε, το τέλος της ιστορίας αλλάζει.
Βήμα δεύτερο: Πως όμως;
Όσο και να καθίσει κάποιος να σκεφτεί, προσπαθώντας να βρει την καλύτερη “ατάκα”, δεν θα την βρει ποτέ. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι σαν τα μαθηματικά πρόβλημα που λύναμε στο σχολείο. Δεν έχουν μία λύση. Οπότε δεν έχει νόημα αυτός ο τρόπος.
Η λύση είναι να μην μπεις καν στη διαδικασία να το σκεφτείς. Παρακάμπτεις το πρόβλημα αγνοώντας το. Αγνοείς αυτή τη φωνούλα μέσα σου, χαμογελάς, πλησιάζεις και απλά μιλάς. Και ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο;
Το να είσαι παρών φαίνεται στα μάτια σου και σε κάνει πιο ελκυστικό στα δικά της.
Μάλιστα, δεν έχει καμία σημασία τι θα πεις. Σε νοιάζει να την γνωρίσεις σαν άτομο, έτσι δεν είναι;
Σταμάτα να σκέφτεσαι πώς θα τη φέρεις στο κρεβάτι σου. Αν δεν σκέφτεσαι το αποτέλεσμα, είσαι λιγότερο αγχωμένος και αυτό φαίνεται. Εξάλλου, μια τέτοια νοοτροπία θα σε κάνει να ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους..
Επομένως, την επόμενη φορά που θα νιώσεις ότι ερωτεύτηκες στο δρόμο, στο τρένο ή στο λεωφορείο μην μπεις καν στη διαδικασία να σκεφτείς τι θα κάνεις ή τι θα πεις, απλά κάν’ το κι ας φοβάσαι. Στη χειρότερη ο έρωτας της ζωής σου δεν θα είναι αυτό που περίμενες. Στην καλύτερη θα καταλήξετε μαζί στο κρεβάτι. Σε κάθε περίπτωση, αν δεν τολμήσεις θα μείνεις με την περιέργεια. Αν δεν τολμήσεις θα κουβαλάς μια ζωή τα “αν” και τα “γιατί” σου. Και να ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο φορτίο στην ανηφόρα…
