Ήταν διακοπές του Πάσχα και διάβαζα τους «12 Κανόνες για τη Ζωή» του Τζόρνταν Πίτερσον.
Ωραίος τύπος. Τα λέει ωραία. Έχει, βέβαια, έναν περίεργο αλλά φοβερό τρόπο να συνδέει πιο πνευματικές και θρησκευτικές έννοιες με φαινόμενα της ψυχολογίας και της ανθρώπινης φύσης.
Έμαθα πολλά απ’ το βιβλίο του. Για την ακρίβεια, και οι 12 κανόνες ήταν τρομεροί. Τους αναφέρω ενδεικτικά:
- Φτιάξε τη στάση του σώματός σου.
- Φρόντισε τον εαυτό σου όπως θα φρόντιζες κάποιον άλλον.
- Περιτριγυρίσου από ανθρώπους που θέλουν το καλύτερο για σένα.
- Σύγκρινε τον εαυτό σου με αυτό που ήσουν χθες, όχι με αυτό που είναι κάποιος άλλος σήμερα.
- Μην αφήνεις τα παιδιά σου να κάνουν κάτι που σε κάνει να τα αντιπαθείς.
- Βάλε το σπίτι σου σε τάξη πριν κριτικάρεις τον κόσμο.
- Επικεντρώσου σε έναν ανώτερο σκοπό, όχι στην άμεση ικανοποίηση.
- Πες την αλήθεια ή, τουλάχιστον, μην λες ψέματα.
- Υπόθεσε ότι το άτομο που ακούς μπορεί να ξέρει κάτι που δεν γνωρίζεις.
- Να είσαι ακριβής με τον λόγο σου.
- Μην ενοχλείς τα παιδιά όταν κάνουν σκέιτμπορντ.
- Χάιδεψε μια γάτα όταν τη συναντήσεις στον δρόμο.
Όλοι αυτοί οι κανόνες αναλύονται στο βιβλίο. Ίσως τους αναλύσω σε επόμενο μέιλ. Θέλω, όμως, να σταθώ λίγο στον κανόνα #8.
Ο κανόνας αυτός δεν αναφέρεται μόνο σε καταστάσεις στις οποίες μιλάς με άλλους ανθρώπους. Αναφέρεται και σε αυτά που λες στον ίδιο σου τον εαυτό. Στις περιπτώσεις που αυταπατάσαι.
Μπορεί να λες ότι δεν έχεις πρόβλημα.
Μπορεί να λες ότι η ζωή σου είναι μια χαρά.
Μπορεί να λες ότι δεν έχεις θέμα με τις γυναίκες.
Μπορεί να λες ότι δεν σε χαλάει η δουλειά σου.
Έτσι έλεγα κι εγώ εκείνο το Πάσχα, πριν 6 χρόνια.
Έλεγα ότι δεν είμαι χαρούμενος, ενώ ήμουν θλιμμένος μέχρι το κόκκαλο.
Έλεγα ότι περνάει τέλεια, ενώ περνούσα χάλια.
Έλεγα ότι τα πάω καλά με τις γυναίκες, ενώ έπαιρνα τα τρία μου.
Έλεγα ότι είχα γαμώ τις δουλειές, ενώ σιχτίριζα κάθε μέρα.
Με λίγα λόγια, έλεγα ψέματα στον εαυτό μου. Προσπαθούσα να «κοροϊδέψω» τον εαυτό μου, για να αποφύγω τα προβλήματα που αντιμετώπιζα.
Κατάλαβα, όμως, ότι η ζωή είναι δύσκολη και άδικη. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Μια απ’ τις μεγαλύτερες βασικά.
Οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Αντ’ αυτού, κλαίγονται και κλαψομουνιάζουν ακατάπαυστα, με πολλούς τρόπους, για το πόσο μεγάλα είναι τα προβλήματά τους ή τα βάρη που σηκώνουν ή οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Κάνουν λες και κάποιος του υποσχέθηκε ότι η ζωή θα είναι ή θα έπρεπε να είναι εύκολη. Ποιος το λέει αυτό; Κανείς. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν το λέει.
Η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα. Έχουμε, λοιπόν, 2 επιλογές:
- Είτε να γκρινιάζουμε γι’ αυτά.
- Είτε να κάνουμε κάτι για να τα λύνουμε.
Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο απ’ τα τρία το μακρύτερο, σε περίπτωση που ενδιαφέρει κάποιον.
Ο σοφός άντρας επιλέγει πάντα την πρώτη.
Ένα απ’ τα θεμέλια της σοφίας είναι το εξής:
- Να μπορείς να αποδέχεται ότι η ζωή είναι δύσκολη, ότι τα προβλήματα δεν φεύγουν ποτέ και ότι ο πόνος είναι αναπόφευκτος.
Ένα δεύτερο θεμέλιο της σοφίας είναι το εξής:
- Να καταλαβαίνεις ότι αν αντιμετωπίσεις τα προβλήματά σου και παλέψεις για να τα λύσεις, τότε θα πονέσεις, αλλά αυτός θα είναι ένας πόνος με νόημα που θα σε βοηθήσει να εξελιχθείς.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε τόσο σοφοί. Αντιθέτως, τι κάνουμε;
Κολλάμε σε μια ελπιδοφόρα ψευδαίσθηση που μας λέει ότι αν απλά βγάλουμε αρκετά χρήματα, ότι αν απλά γνωρίσουμε την κατάλληλη γυναίκα, ότι αν πιάσουμε την σωστή δουλειά, τότε η ζωή θα είναι εύκολη.
Οι περισσότεροι από εμάς προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ’ τα προβλήματά μας μέσω μιας ευφάνταστης ποικιλίας από τακτικές αποφυγής.
Για παράδειγμα:
- Ρίχνουμε την ευθύνη των προβλημάτων μας σε άλλους ανθρώπους ή σε κοινωνικές συνθήκες.
- Αναβάλλουμε συνεχώς, ελπίζοντας ότι τα προβλήματά μας θα εξαφανιστούν από μόνα τους.
- Αυταπατάμε τον εαυτό μας και αρνούμαστε ότι έχουμε προβλήματα.
- Καταλήγουμε στο αλκοόλ, τα ντρόγκια, ή την εμμονική χρήση τεχνολογίας όπως social media ή online πορνό, για να μην συνειδητοποιούμε ότι έχουμε προβλήματα ή για να μουδιάσουμε τον πόνο που τα συνοδεύει.
Υπάρχει ένα θέμα όμως.
Αυτή η προσπάθεια να αποφύγουμε τα προβλήματά μας και να βρούμε έναν εύκολο παράδρομο, για να μην πληρώσουμε τα διόδια του πόνου, είναι σίγουρη αποτυχία.
Όχι μόνο μας οδηγεί σε αυταπάτες και φαντασιώσεις, αλλά επιδεινώνει τα προβλήματά μας και μας κάνει πιο ευάλωτους σε ψυχολογικά προβλήματα.
Αυτή η τάση μας να αποφύγουμε τα προβλήματά στη ζωή μας και τον συναισθηματικό πόνο που τα συνοδεύει είναι η βάση όλων των ψυχολογικών μας προβλημάτων. Ή όπως λέει και ο Καρλ Γιουνγκ:
- «Η νεύρωση είναι πάντα ένα υποκατάστατο του πραγματικού πόνου».
Αυτό το υποκατάστατο όμως –δηλαδή, τα ψυχολογικά προβλήματα που αποκτάμε– καταλήγουν ουσιαστικά να μας ταλαιπωρούν πολύ περισσότερο απ’ τον πόνο που προσπαθούμε να αποφύγουμε.
Και κάπως έτσι, τα ψυχολογικά μας προβλήματά καταλήγουν να γίνονται το μεγαλύτερο πρόβλημά μας.
Όταν το κατάλαβα αυτό, κατάλαβα ότι η ίδια η ζωή είναι πόνος. Η ύπαρξή μας σε αυτόν τον κόσμο είναι μια τραγωδία, στην οποία θα βιώσουμε αναπόφευκτα βάσανα.
Σταμάτησα, λοιπόν, να προσπαθώ να αποφύγω κάθε πρόβλημα και κάθε αρνητικό συναίσθημα και άρχισα να τα αγκαλιάζω. Ξεκίνησα να σηκώνω τον δικό μου σταυρό.
Το να αποδεχτείς ότι δεν είσαι εκεί που θέλεις ακόμα –το ότι είσαι αδύναμος, δηλαδή– δεν είναι αμαρτία. Αντιθέτως, είναι αυτό που θα σου επιτρέψει να αναπτυχθείς.
Έτσι, αποδέχτηκα ότι πρέπει να βιώσω στο 100% τον πόνο από κάθε πρόβλημα που είχα. Έπρεπε πρώτα να πεθάνω. Έπρεπε να σκοτώσω τον παλιό μου εαυτό, για να μπορέσω να αναστηθώ.
Θα σε προτρέψω να κάνεις το ίδιο, διότι ξέρω ότι δεν το έχεις κάνει ακόμα.
Από πού; Απ’ το ότι δεν σε βλέπω να έχεις κάνει ουσιαστικές κινήσεις προς την εξέλιξή σου.
Υπάρχουν τουλάχιστον 15 χιλιάδες άτομα που διαβάζουν αυτό το μέιλ. Ελάχιστοι, όμως, είναι αυτοί που έχουν πάρει τη ζωή στα χέρια τους και έχουν κάνει μεγάλες αλλαγές.
Ελάχιστοι έχουν αγκαλιάσει τον «θάνατο» του παλιού τους εαυτού, για να αναστηθούν ως κάτι θεϊκό, κάτι παντοδύναμο και να φτάσουν στην κορυφή της ύπαρξής τους.
Εγώ ξεκίνησα αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τη ζωή μου.
Αποδέχτηκα την άγνοια μου για θέματα όπως τα γκομενικά και τα κοινωνικά κι έτσι έψαξα για τις κατάλληλες γνώσεις που θα με βοηθούσαν.
Τότε δεν υπήρχε το βιβλίο μας «Τα Μυστικά της Έλξης», οπότε αναγκάστηκα να τα μάθω όλα μόνος μου.
Επειδή, όμως, ταλαιπωρήθηκα αρκετά για να βρω τις σωστές γνώσεις μόνος μου, αποφάσισα να γράψω το βιβλίο που χρειαζόμουν αλλά δεν υπήρχε, όταν ήθελα να αναστηθώ.
Αυτό είναι «Τα Μυστικά της Έλξης».
Και τι δεν θα έδινα, για να μπορούσα τότε να αποκτήσω αυτές τις γνώσεις. Εσύ, όμως, μπορείς να της αποκτήσεις σήμερα και χωρίς να ταλαιπωρηθείς, όπως έκανα εγώ.
Το νόημα είναι να μην λες ψέματα στον εαυτό σου, για να αποφύγεις τον πόνο. Κι αυτό γιατί μόνο μέσα απ’ τον πόνο θα μπορέσεις να εξελιχθείς.
Όπως η ανάσταση του Χριστού, έτσι και η δική σου, θα έρθει μόνο μέσα απ’ τον πόνο.
